© 2008 Ruud van Aalst

 

Spiritualiteit hoort al mijn hele leven bij

mij en wel op twee manieren:

1. vanuit mijn geloof als christen;

2. vanuit mijn exotische achtergrond.

Als christen ben ik regelmatig in gesprek met God; anderen noemen het wel het Universum. Hoe het heet vind ik niet zo belangrijk. Dat er iets bestaat dat mij in mijn leven leidt en mij behoedt, wel.

Het is voor mij niet vanzelfsprekend dat het mij allemaal voor de wind gaat.

Ik ben dan ook dankbaar voor al het goede dat mij overkomt. Tegelijkertijd ben ik soms ook in verwarring op de momenten waarop ik geconfronteerd wordt met zaken als oorlog, ziekte of verdriet. Dat spanningsveld tussen enerzijds zeker weten en anderzijds de twijfel is wat mij betreft precies de kern van wat geloof is. Het woord vertrouwen ligt er dicht tegenaan. Vooralsnog overheerst het geloof boven de twijfel en ben ik ervan overtuigd dat alles wat er in het leven gebeurt, ergens goed voor is. Voor mij is de boodschap van het christendom in eerste instantie: zorg en respect voor mijn medemens. Dat is de gedachte van waaruit ik probeer te leven.

Als kind van een Surinaamse vader en een Indonesische moeder is het voor mij evident dat er meer tussen hemel en aarde is dan wij met ons verstand kunnen bevatten. Als bij mijn moeder thuis, op het moment dat mijn broer overlijdt een beeldje van de kast valt, twijfel ik er niet aan dat de geest van mijn broer is langs geweest om afscheid te nemen van mijn moeder. Juist die geestesverbinding is voor mij belangrijk; boven het lichamelijke uit. Ik ben ervan overtuigd dat wij als mensen al of niet een spirituele verbinding aangaan. Niet het denken verbindt ons; denken is een intern proces. Het is de gedachte die ons verbindt, de gedachte die een bepaalde vibratie teweeg brengt en die kan worden ontvangen.

Hier ligt ook een relatie met wat Schein zegt; hij spreekt over bedrijfscultuur als de ziel van de onderneming. Het gaat hier over overtuigingen, percepties, gedachten.

 

Tarthang Tulku, een Tibetaanse boeddhist, schrijft:

Wanneer we werkelijk communiceren, openen we kanalen van liefde en zorg, zetten elkaar aan tot openheid en een grote waardering voor de vreugde en betekenis van het leven ontwaakt. Wat we ook proberen over te brengen, onze oprechte zorgzaamheid is altijd een deel van de boodschap, want echte communicatie schept één hart, één geest en verenigt ons in een gemeenschappelijke band van vriendschap en wederzijds begrip.

 

Kijk ik terug op wat ik door het schrijven van mijn biografie van mijzelf bewuster ben geworden, dan zie ik daar de vijf doelstellingen van het Leadership Forum die Joseph Jaworski noemt:

1. Versterk geloof in jezelf

2. Vertrouw op innerlijke hulpbronnen

3. Bouw respect, vertrouwen, teamgeest

4. Laat voelen wat betrokkenheid betekent

5. Leer flexibel opstellen en aanpassen aan veranderingen en nieuwe omstandigheden.

 

Als ik in staat ben mij dit continu bewust te zijn, sta ik in de kracht van mijn leven en ben ik zo in staat anderen te helpen.

 

Toen er op mijn werk iets gebeurde waarmee ik mij moreel niet kon verenigen, besloot ik mijn baan op te zeggen, alle schijnbare zekerheid op te geven en mijn droom achterna te gaan waardoor ik nu zeven jaar zelfstandig adviseur ben. Kennelijk kreeg ik door dat incident net dát duwtje in de rug dat ik nodig had en ben ik mijn eigen toekomst gaan creëren met behulp van de mensen om me heen en die ik heb opgezocht.

Jaworski haalt de definitie van Carl Jung aan die zegt dat synchroniciteit een zinvolle samenloop van twee of meer gebeurtenissen is, waarbij iets anders dan de waarschijnlijkheid van het toeval in het geding is. Vrij vertaald: in je leven komen heel veel kansen voorbij. Het is de uitdaging van het leven op het juiste moment iets met die kansen te doen en zo mede vorm te geven aan je omgeving en het helpen creëren van nieuwe omstandigheden.

Volgens Jaworski is relatie of betrokkenheid het ordenende principe van het universum. Eén van de belangrijkste dingen in een relatie is het gevoel van één zijn, contact hebben.

Jaworski heeft het over dienend leiderschap met als kunst, luisteren met zoveel aandacht dat de ander in staat is zijn ideeën voor zichzelf verder te ontwikkelen en goed onder woorden te brengen.

Daar help ik graag bij.

 

Bij mijn spiritualiteit hoort ook meditatie en bezinning, de belangrijkste reden om de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela te maken; achteraf een reis waar ik mijn hele leven op kan teren. Die reis gebruik ik als metafoor voor veranderen, maar eigenlijk voor het hele leven: het is een zoektocht waar we onderweg obstakels tegenkomen. Soms gaat het zwaar omhoog, dan weer naar beneden, maar elke keer kom je een stukje hoger. En als je boven op de berg staat en achterom kijkt, overzie je wat je allemaal al hebt gepresteerd, maar tegelijkertijd hoe nietig je eigenlijk bent in die grote omgeving.

Onderweg kom je mensen tegen van wie je veel kunt leren en met wie je mooie ontmoetingen hebt en soms in verbinding komt zoals je die ‘thuis’ niet beleeft. Kostbaar om te behouden.