© 2008 Ruud van Aalst

 

Het model van Daniël Ofman over kernkwaliteiten gebruik ik vaak om mensen bewust te maken van de kwaliteit van een ieder en het daarnaar op zoek gaan.

Het model laat zien dat iedereen een bepaalde kernkwaliteit heeft. Ben je daar te fanatiek in, dan wordt dat jouw valkuil; je kan dan leren daarin anders te opereren. Teveel van dat, daar ben je over het algemeen allergisch voor. Het bijzondere daaraan is dat we vaak veel kunnen leren van iemand voor wie wij “allergisch” zijn.

 

Zeker daar waar samenwerking van belang is en waar soms onbegrip bestaat kan het bespreken van de eigen valkuilen en uitdagingen in relatie tot de kwaliteit van de ander een eye–opener zijn. Ook als ik zelf uit mijn karrenspoor getrokken moet worden (niets menselijks is mij vreemd) helpt het mij, op zoek te gaan naar de kernkwaliteit van de ander.

 

“Samen werken aan samenwerken” is geen eenvoudige opgave. Het gaat om de vraag of je echt geïnteresseerd bent in de ander, om grenzen stellen en dienstbaarheid. De centrale vraag is: Met wie ga ik mij verbinden?

Achter elk kwaliteitsvraagstuk ligt een verbindingsvraagstuk. De kwaliteit van samenwerken binnen een team heeft alles te maken met de mate waarin de teamleden met elkaar in verbinding staan. De kwaliteit van de interacties tussen mensen wordt bepaald door de mate waarin mensen met zichzelf en met elkaar in verbinding staan.

Het willen of kunnen zien van de kernkwaliteit van de ander heeft tot gevolg dat iemand zijn eigen uitdaging leert kennen. Immers, van waar je allergisch voor bent zou je best een beetje kunnen gebruiken.